બસ હવે થાકી ગયો છું....

દોડતા-ચાલતા આ જિંદગી ના સફરમાં

બસ હવે થાકી ગયો છું....

ક્યાંક તાપ તો ક્યાંક છાંવ ના રસ્તામાં

બસ હવે થાકી ગયો છું....

મળી હતી ખુશી ઘણી મોંઘેરી જિંદગીમાં,

પણ બસ હવે થાકી ગયો છું....

કરી હતી આશા ઘણાની પૂરી આ સફરમાં,

બસ હવે થાકી ગયો છું....

મળ્યો હતો સાથ ઘણા સારા મિત્રોનો સફરમાં,

બસ હવે થાકી ગયો છું....

ન મળી મંજિલ કોઈ મારી મને આ જિંદગીમાં,

બસ હવે થાકી ગયો છું.....

"ગૌરવ" પૂછી લઉં હવે જો મૌત મળે રસ્તામાં,

બસ હવે થાકી ગયો છું.... 

- ગૌરવ શુક્લ




બસ હવે થાકી ગયો છું.... by Gaurav Shukla is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com.

શાસન માત્ર કાયદાનું જ નથી હોતું, માનવતા હજુ પણ છે માણસમાં.

સાત ઘોડાના રથ ઉપર સવાર થઈને સૂરજ મહારાજ હજુ તો પૂર્વ દિશામાં પધારી રહ્યા હતા એવા ટાણે ઉગતા સૂર્યને અર્ધ્ય આપીને, અનિમેષ નયને, મનમાં કંઈક ઉચાટ અને ઉદ્વેગ સાથે તમે, રાજભા, સૂરજ મહારાજને જોઈ રહ્યા હતા. પાંચ ફૂટ દશ ઇંચની સપ્રમાણ ઉંચાઈ, પૂરા ચાર આંગળનું કપાળ, ઉભા ઓળેલા વાળ, અણીયાળુ નાક, ભરાવદાર મૂછો, કડક મિજાજ દર્શાવતો ચહેરો, કસાયેલ શરીરના માલિક અને ચુમ્માલીસની ઉમરે પણ ત્રીસના લાગતા રાજભા તમારો પ્રભાવ જ એવો હતો કે તેનાથી અંજાયા વગર કોઈ રહી જ ના શકે. તીક્ષણ અવલોકન શક્તિ, જરૂરિયાત જેટલું જ બોલવાનો સ્વભાવ તમારા રાજપૂતાના મિજાજનો પરિચય આપવા પૂરતા હતા.

ભાવનગર પાસેનું નાનકડું એવું ગામ, એક સમયે, આઝાદી પહેલા, રાજભા, તમારા પૂર્વજોની ગરાસ હતું . આઝાદી પછી રાજાશાહી તો પૂરી થઇ ગઈ હતી, પરંતુ , આજે પણ, ગામમાં તમારું માન રાજા જેટલું જ હતું .
રોજ સવારે વેહલા ઉઠીને નિત્ય કર્મ પરવારી પૂજા-પાઠ કરી તમારી બેઠા ઘાટની હવેલી ના ચોકમાં બેસવું એ તમારો નિત્યક્રમ હતો. પરંતુ, આજે સૂરજ મહારાજને અર્ધ્ય આપ્યા બાદ ઘણી વાર સુધી તમે હવેલીની અટારીએ જ ઉભા રહી ગયા હતા. પાછળ કંઇક અવાજ થતા તમે પાછળ તરફ જોયું. તમારા જીવનસંગીની, તમારા ઠાકરાણા રૂપાંદે ત્યાં હતા. તમે રાજભા તમારા જીવનસંગીનીની આંખોમાં  જોયું, એટલો જ ઉચાટ એમની આંખોમાં હતો જેટલો તમારી આંખોમાં. કપાળ પરની લકીરો તંગ થઇ, બંને હોઠ સહેજ વધુ ભીડાયા, બંને હાથની હથેલીઓએ મુઠ્ઠીઓ વાળી દીધી. એક પણ શબ્દની આપ-લે વગર રાજભા તમે તમારા ઠકરાણા સાથે મૌનની પરિભાષામાં વાત કરી હવેલીના ચોકમાં તમારી કાયમી નિયત જગ્યાએ સ્થાન લીધું. છેલ્લા ઘણા વર્ષોથી તમારા પડછાયાની જેમ રેહતા તમારા દીવાનજી આજે ચિંતાતૂર ચહેરે તમારી રાહ જોતા હતા.
રેતની જેમ સરકતો સમય આજે તમને ધીમો લાગી રહ્યો હતો. ઘડિયાળના આગળ વધતા સેકંડ કાંટાની સામે જોતા તમે રાજભા ભૂતકાળમાં પહોંચી ગયા. માત્ર બાવીસ વર્ષની યુવાન વયે તમે ગામના સરપંચ ચૂંટાયા હતા અને ત્યારથી આજદિન સુધી સતત ગામના સરપંચ તરીકે બિનહરીફ ચૂંટાતા આવ્યા હતા. એક સમયે ધૂળિયા ગામ તરીકે ઓળખાતા ગામને તમે નવી ઓળખ આપી હતી. ખેત તલાવડી, બોરી બંધ જેવી પદ્ધતિથી પાણીનો સંગ્રહ કરી ખેતીની ઉપજ વધારી હતી. ટપક સિંચાઈ, બાયોગેસ પ્લાન્ટ, સોલાર પ્લાન્ટ, જેવી આધુનિક પધ્ધતિઓ ગામમાં લાવ્યા હતા. ગામમાં પ્રાથમિક, માધ્યમિક તથા ઉચ્ચ માધ્યમિક શિક્ષણ હેતુ શાળા શરૂ કરાવી હતી. ગામની નાની-મોટી તકરારોના નિવારણ માટે ગામને પૂર્વ દિશાએ આવેલ અંબાજીના મંદિરની બાજુમાં ધર્મ ચોક બનાવ્યો હતો. ગામની નાની-મોટી તાકારારોનો નિવેડો ગામની પંચાયત લાવતી હતી. પંચાયતમાં રાજભા તમે સરપંચ તરીકે, મંદિરના પૂજારી, તથા ગામના અન્ય ત્રણ આગેવાનો રહેતા હતા. ગામમાં આજ સુધી થયેલી બધી તાકારારોનો નિકાલ પંચાયત જ લાવતી હતી. પોલીસ ફરિયાદ થઇ હોય અને પોલીસ આવી હોય તેવી ઘટના હજુ ગઈકાલ સુધી ગામમાં બની ન હતી. હા, નિયમ પ્રમાણે ગામમાં પોલીસ અધિકારી રાઉન્ડમાં આવતા, તમારી હવેલીએ ચા-પાણી કરીને ચાલ્યા જતા હતા.

પણ, ગઈ કાલે પહેલી વખત ગામમાંથી પોલીસ ફરિયાદ થઇ. ગામમાં પોલીસ આવી અને પ્રતાપસિંહને પકડીને લઇ ગઈ. પ્રતાપસિંહ, રાજભા તમારો મોટો કુંવર, એની વિરુદ્ધ પોલીસ ફરિયાદ હતી કે એને ગામના મુખી ગણપત પટેલના છોકરા વિલાસને ગામના પાદરે માર્યો હતો. કુંવર પ્રતાપસિંહ, તમારી જ પ્રતિકૃતિ અને તમારા જેવો જ સ્વભાવ ધરાવતો તમારો અને કદાચ ગામનો લાડકો એકવીસ વર્ષીય નવયુવાન.
ગઈ કાલની ઘટના બની ત્યારે તમે અને મુખી ગણપતલાલ ગામના કોઈ મુદ્દાની ચર્ચા કરવા તાલુકા મથકે ગયા હતા અને તમને અને ગણપત પટેલને છેક મોડી સાંજે ગામમાં પરત આવ્યા ત્યારે ખબર પડી કે, પોલીસ આવી અને કુંવાર પ્રતાપસિંહને પકડીને લઇ ગઈ છે. તમે રાજભા તમારી હવેલીએ આવ્યા ત્યારે દીવાનજીએ સમાચાર આપ્યા કે, ગણપત મુખીના છોકરા વિલાસ તેના શહેરી મિત્રો સાથે ગામના પાદરે ગામની બહેનો દીકરીઓની મશ્કરી કરી રહ્યો હતો. પ્રતાપસિંહે તેને અટકાવતા શહેરમાં રહી ભણતરની ડીગ્રી સાથે શહેરની ખરાબ સોબત સાથે પરત આવેલા પચ્ચીસ વર્ષીય વિલાસે પ્રતાપસિંહ પર હાથ ઉપાડ્યો હતો અને તેના કારણે પ્રતાપસિંહનું રાજપૂતી લોહી ઉકળી ઉઠ્યું અને પછી કુંવર પ્રતાપે એકલા હાથે તોફાની ટોળકીને બરાબરનો મેથીપાક ચખાડ્યો હતો. માર ખાઈને અધમુઆ થઇ ગયેલા વિલાસે 100 નંબર પર ફોન કર્યો અને પોલીસ ફરિયાદ નોંધાવી હતી અને આજે પહેલી વખત ફરિયાદના આધારે ગામમાં પોલીસ આવી હતી.

મોડી સાંજે પોલીસ અધિકારીનો ફોન આવી ગયો કે, બાપુ સાહેબ, કુંવરની કોઈ ચિંતા ના કરતા, રાત્રે અમે સાચવી લઈશું, અને કાલે સવારે કોર્ટમાં રજૂ કરી દઈશું તમે બસ જામીનની સગવડ કરી કોર્ટમાં આવી જજો.
અને આજે સવારે તમે કોર્ટમાં જવા તૈયાર થઇ ચુક્યા હતા. બસ, સામેની ઘડિયાળ પોણા નવનો સમય બતાવતી હતી અને એ નવ વાગ્યાનો સમય દર્શાવે તેની તમે રાહ જોઈ રહ્યા હતા. તમારા વકીલ સાહેબ સીધા જ કોર્ટમાં આવવાના હતા.

ગણપત મુખી, તમારા હમઉમ્ર મિત્ર હજુ ગઈ કાલે જ તેના દીકરા વિલાસની ખરાબ સોબત અને કુટેવોની ફરિયાદ તમારી સામે કરતા હતા અને તમે એને દિલાસો આપતા હતા કે મુખી, સૌ સારા વાના થઇ જાશે. સામેની ઘડિયાળે નવ વાગ્યાનો સમય બતાવ્યો અને તમે તમારા દિવાનજી સાથે તમારી હવેલીમાંથી બહાર આવી તાલુકા મથકે કોર્ટમાં જવા નીકળ્યા.

પણ, રાજભા, તમને ક્યાંથી ખબર હોય, ગણપત મુખીએ ગઈ કાલે સાંજે આખી ઘટના જાણી એ પછી વિલાસને મારવામાં જે કસર કુંવર પ્રતાપસિંહે બાકી રાખી હતી તે ગણપત મુખીએ પૂરી કરી દીધી હતી અને આજે એ તમારી પહેલા કુંવર પ્રતાપસિંહના જામીન થવા વેહલી સવારે જ ઘરેથી નીકળી તાલુકા પોલીસ મથકે પહોંચી ગયા છે અને ત્યાંથી કુંવર પ્રતાપસિંહ અને પોલીસ અમલદાર સાથે કોર્ટમાં જવાના છે.


આશિષ એ. મહેતા




શાસન માત્ર કાયદાનું જ નથી હોતું, માનવતા હજુ પણ છે માણસમાં. by Ashish A. Mehta is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com.

मेरा साला और में

इक दिन घर आया मेरा साला,
आते ही मुज पर चिल्लाया,
जीजाजी, कुछ तो शर्म करो,
अपना ना सही मेरा तो ख्याल करो,
जब भी में आपके घर आता हूँ,
आपको ही घर का काम में पाता हूँ,
कभी कपडे, कभी बर्तन,
कभी रसोइमें पता हूँ,
जीजी  मेरी बड़ी आलसी,
और गर्म दिमाग,
दिन भर देखे वोः  टी.वी. , रात को करे आराम,
घर गृहस्थी और व्यापर दोनों ही आपके काम,
प्यारे जीजा कुछ तो रहम करो,
जब में आपके यंहा आवु तब तो आराम करो,
मेरी बीवी आपको देख मुजसे लड़ती है,
घर के सारे काम मुझे सीखनेको कहती है,
  दिन मुश्किलसे काट रहे हे मेरे,
घरमे रोज बढ़ रहे हे ज़घड़े ,
अपनी बीवीको रोज समजाता हूँ,
रोज ही नाकामयाब हो जाता हूँ,
विनती है आपसे, जीजी को समजाओ,
प्यारसे उन्हें बताओ, कम से कम बहार वालो के सामने,
घर के काम मत कराओ, बनी रहेगी ईज्जत आपकी,
और मेरे घरकी भी बनी रहेगी सुख शांती|

- आशिष महेता




मेरा साला और में by आशिष महेता is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com.

સરકતો જતો સમય

ઘડિયાળનો સેકંડ કાંટો રાજધાનીની ઝડપે ચાલી રહ્યો હતો અને સમય જાણે કે નદીની રેતની જેમ હાથમાંથી સરકતો જતો હતો. પસાર થતા સમયને આંબાવા મથી રહ્યો હોઉ તેમ હું ઝડપથી યાદ કરવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો પણ માત્ર પ્રયત્ન, પરિણામ કદાચ જોજનો દૂર હતું. મને મારી જ આળસ નડી રહી હતી.

કોલેજ શરુ થઇ ત્યારથી જ મમ્મી અને પપ્પા કેહતા હતા કે, "ભાઈ, કોલેજનું છેલ્લું વર્ષ છે. આગળનાં બંને વર્ષની એ.ટી.કે.ટી. ક્લીયર કરવાની છે. રોજ નિયમિત વાંચ, રોજનું કામ રોજ કર, કામ ને ભેગું કરવાની તારી આ આદત ક્યારેક તને બહુ જ ભારે પડી જશે." પણ, ત્યારે સમજણ નહતી પડતી અને મમ્મી-પપ્પાની સલાહ માને કોણ? મમ્મી અને પપ્પા કહી કહી ને થાક્યા અને થાકીને સલાહ આપવાનું પણ બંધ કરી દીધું. સમય એની ગતિએ પસાર થતો રહ્યો, દિવસો વીત્યા અને અઠવાડિયા થયા, અઠવાડિયા વીત્યા અને મહિના થયા. કોલેજની ફર્સ્ટ ટર્મની પરીક્ષા પૂરી થઇ અને પરિણામ આવ્યું, આપણને તો પેહલાથી ખબર તો હતી જ કે આપણું પરિણામ શું આવશે. વાંચ્યું હોય તો કાઈક આવડે ને? અને કાઈક આવડે તો કાઈક સાચું લખીએ અને કાઈક સાચું લખ્યું હોય તો સાહેબ તપાસી ને માર્ક આપે. પણ, આપડે તો બાપુ, રોલ નંબર સિવાય બધું જ ગપ્પાં મારેલા. ક્યાંથી પાસ થવાના હતા? ભાઈબંધ દોસ્તારોની જોડે ચાની કીટલીએ ટાઇમ પાસ કરવામાંથી નવરા ન'તા પડતા અને પરિણામ આવ્યા પછીએ ક્યાં આપણા વર્તનમાં સુધારો આવ્યો?

બીજી ટર્મ પૂરી થઇ ગઈ અને છેલ્લા વર્ષની છેલ્લી પરીક્ષા આવીને ઉભી રહી ગઈ. પરીસ્થીતીની ગંભીરતાનું ભાન થયું. ફર્સ્ટ યર, સેકન્ડ યર અને લાસ્ટ યરની થઇને કુલ બાર વિષયના પેપરમાં પાસ થવાનું હતું. જે વ્યક્તિ સાત વિષયમાં પાસ ના થઇ શક્યો હોય તે એક સાથે ત્રણ અલગ અલગ વર્ષના કુલ બાર વિષયોમાં એક સાથે કેવી રીતે પાસ થઇ શકશે? આજ સવાલ હું પોતાને પૂછતો હતો અને તેનો મને જવાબ નહતો મળતો.

જેમ તેમ કરીને વાંચવાનું શરૂ કર્યું અને દસ વિષયોની પરીક્ષા આપી દીધી. હવે ફક્ત બે જ પેપર બાકી હતા અને આજની રાત છેલ્લી રાત હતી. કાલનાં બંને પેપરનું આઈ.એમ.પી. આવી ગયેલ, બસ હવે એટલું જ તૈયાર કરવાનું હતું. સ્ટડી ટેબલ ના ખાના ફેંદવાના શરૂ કર્યા. પણ બૂક મળતી ન હતી. રાતના દસ વાગવાની તૈયારીમાં હતા. મમ્મી અને પપ્પા મારી સમું જોઈ રહ્યા હતા. તેમનો ગુસ્સો તેમની આંખોમાં દેખાતો હતો. મારા સ્ટડી ટેબલનાં ખાનાઓમાંથી ઘણી બધી નકામી વસ્તુઓ નીચે ઢગલો થઇ રહી હતી. મને મળેલી ગીફ્ટો, મારા મોજાં, ફિલ્મની ટિકિટો, રેસ્ટોરેન્ટનાં બીલો, નાના ભાઈનો ખોવાઈ ગયેલો બૂટ અને બીજી ઘણી બધી ચીજ વસ્તુઓ. બસ નહતી મળતી તો કાલની બંને પરીક્ષાની ચોપડીઓ. મારા બધા ખાના ફેંદી નાખ્યા, પપ્પાના કબાટમાં પણ નજર નાખી દીધી, પણ કંઈ મળ્યું નહિ. બસ નિરાશ થઇને નીચે બેસી ગયો. લાગ્યું કે, કાલની પરીક્ષામાં નાપાસ થઈશું અને ફરીથી ત્રણ વર્ષ કોલેજ કરવી પડશે. બે હાથની વચ્ચે મોઢું ઢાંકીને વીતેલા સમય અને મમ્મી-પપ્પાની સલાહ ના માનવાનો અફસોસ કરી રહ્યો હતો અને ત્યાં અચાનક મારા કાન પાસે તીણો અવાજ સંભળાયો. આંખો ખોલીને જોયું ચારે તરફ અંધારું હતું. ડીમ લાઈટ ચાલુ હતી. મોબાઈલમાં એલાર્મ વાગી રહ્યું હતું. એલાર્મ બંધ કરી પથારીમાંથી ઉભો થયો, વોશબેસીનમાં મોઢું ધોઈ ડ્રોઈંગ રૂમમાં નજર કરી, બધું જ બરાબર હતું. કબાટના ખાના બંધ હતા, હા, રાત્રે દીકરીને ભણાવવા બેસેલ તેની બૂક બહાર હતી, સહેજ હસવું આવી ગયું, ક્યારેક જે મારૂ સ્ટડી ટેબલ હતું તે હવે મારી દીકરીનું થઇ ગયું હતું અને જે ક્યારેક મારા પપ્પાનું કબાટ હતું તે આજે મારૂ કબાટ હતું, કબાટ ખોલીને મારી ઓફિસની અને અગત્યની ફાઈલો પર નજર કરી, હજુ પણ મન માનવા તૈયાર નહતું કે મેં સ્વપ્નું જોયું હતું।...


આશિષ એ. મહેતા



સરકતો જતો સમય by આશિષ એ. મહેતા is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com.

દિલની લાગણી

વાત કરવી છે બધી શાંતિથી કોઈક ને
પણ આજે વાત સંભાળવા વાળું કોઈ દેખાતું નથી,
ગમે ત્યારે સરી પડે છે આંખ માંથી આંસુ,
પણ આ આંસુ ને જોવા વાળું કોઈ દેખાતું નથી.

દિલ તૂટ્યું છે આજે એટલી હદે મારું,
લાગે છે હવે કંઈ જ નથી આ દુનિયામાં ન્યારું,
સમજાવતા સમજાવતા ઘણું કહેવાઈ ગયું મારાથી,
તેના જ કારણે વ્યક્તિત્વ મારું સંપૂર્ણ ઉતારી ગયું તેમના મન માંથી,

જીવનમાં ધાર્યું નતું કે થશે આવું મારી જ સાથે,
ખબર પડી ગઈ કે જે વિચાર્યું નથી તે જ થાય છે જીવનમાં આપણી સાથે,
કોણ સમજાવે તે કોમળ મન ની  "પરી" ને,
કે કરી છે મોટી ભૂલ તેણે એક જ વ્યક્તિનું ધ્યાન ધરીને,

છૂટી ગયા આજે તેના જ ખાસ લોકો તેના આ જ વલણથી,
કેમકે આપી દીધો જાકારો તેણે મને પોતાના દિલથી,
વાંધો નથી ભલે મળ્યો જાકારો મને મારા જીવનમાં,
પણ દુઃખ છે કે આજે તેણે આપી દીધું બહુમાન,
કોઈક ત્રીજા જ વ્યક્તિને પોતાના જીવનમા,

તૂટી ગયો છું હું મારા મન થી આજે એટલી હદે,
તો પણ ખબર નથી પડતી તેને કે થાય છે બધું આ તેને વટાવેલી આ હદે,

ધ્યાન નથી રહેતું મને કાંઈ જ મારા જીવનનું,
છતાં પણ થાય છે હજુ ઈચ્છા રાખું હું તેના જીવનનું,
કેમ આટલો લગાવ છે મને તે નથી સમજાતું????
પણ આટલું બધું થાય છે તે તેને કેમ નથી સમજાતું????

છે મારી સાથે મારા સારા મિત્રો મને સમજવવા,
છતાં પણ નથી સમજાતું કંઈ મને તેમની સમજાવટમાં,
થઇ જઈશ ગાંડો જાણે હું મારા જીવનમાં,
આમ પણ કઈ જ રાખ્યું નથી આ  "આત્મા વગર ના શરીર" માં.



રીનવ શુકલ



દિલની લાગણી by રીનવ શુકલ is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Based on a work at http://www.gujjustuff.com.
Permissions beyond the scope of this license may be available at http://www.gujjustuff.com.